Wiza P3 jest wydawania pojedynczym artystom estradowym, wykonawcom scenicznym, grupom wykonawców, zespołom muzycznym, aktorom lub osobom prezentującym dawne, ludowe, folklorystyczne albo całkiem nowe i nieznane formy sztuki muzycznej, teatralnej, plastycznej czy rzeźbiarskiej podczas wydarzenia kulturalnego, w którym wezmą udział.
Taniec indyjski, Muzeum w Grand Rapids, Michigan Zdjęcie: Steven Depolo
Osoby na P3 mogą też przyjeżdżać do USA aby promować albo propagować daną formę sztuki i uczyć nowych adeptów jej tajników. Prezentowana forma sztuki musi być wyjątkowa kulturowo, co wbrew pozorom nie jest aż tak trudne w USA, gdzie nawet „ręcznie” rzeźbione figurki robią maszyny gdzieś w Hong Kongu, a kupić je można najlepiej w Walmarcie.
Wiele sztuk i rzemiosł zostało w Ameryce zapomnianych, wyparte przez masową produkcję i masową kulturę, stąd próby przypomnienia ich szerszemu ogółowi są jak najbardziej na miejscu, a wysiłek i pomoc władz całkiem zrozumiała. To samo dotyczy sztuk lub form artystycznych powszechnie nieakceptowanych albo niepopularnych, co ma zresztą wspaniały wzór w postaci największych po Francji zbiorów malarstwa impresjonistycznego znajdujących się dziś w chicagowskim Art Institute. Podczas kiedy w Europie z impresjonistów drwiono i szydzono nazywając Claude Moneta, Paula Cezanne’a czy Henri Toulouse-Lautrec’a beztalenciami, a członkowie Akedemii ich - uznane 60 lat póżniej za bezcenne - dzieła nazywali bazgrołami - żona pewnego chicagowskiego barona parówkowego przywoziła z paryskiego Montremartre’u wszystko co pachniało impresjonizmem. Podobnie powstało wiele zbiorów, będących dziś chlubą największych muzeów i instytucji Stanów Zjednoczonych.
P3 mogą otrzymać na przykład artyści ludowi, ale również artyści awangardowi nowej generacji, ludzie poszukujący nowych form wyrazu w malarstwie, grafice, muzyce czy teatrze. Od uczestników programów kulturalnych nie wymaga się niezwykłych umiejętności ani międzynarodowej sławy, albo sukcesów na listach przebojów, ale muszą oni reprezentować pewien poziom artystyczny, poświadczony pisemnie przez ekspertów w danej dziedzinie lub w dziedzinach podobnych, pokrewnych, stwierdzających przynajmniej, że program jest wart obejrzenia. Z ekspertami może być czasem trudno w dziedzinach kulturowo unikalnych (jeśli są unikalne to trudno o ekspertów), dlatego ekspert (przeważnie rzadko znany szerszej publiczności) musi również wyjaśnić skąd pochodzi jego własna wiedza i znajomość unikalnej kulturowo formy sztuki (organizacje albo instytucje etnograficzne, historyk sztuki, itd.). Zwłaszcza sztuki "awangardowe" są często przedmiotem różnych manipulacji, najczęściej politycznych i wykorzystywane nierzadko do jakichś zgoła innych celów niż zaspokajanie potrzeb estetycznych. Jakiego rodzaju sztuką są krucyfiksy w nocnikach czy oblewanie się na scenie roztopioną czekoladą - trudno dociec. Trudno też przewidzieć, czy przedstawiciele takiej "awangardy" mieliby szanse na wizę P3, chociaż wiele wskazuje, że tak. Słynne "dzieło" amerykańskiego "artysty" Andresa Serano pod tytułem Piss Christ z 1987 roku, to fotografia przedstawiająca krzyż z Chrystusem zanurzony w słoiku z moczem "artysty". Zdjęcie zajęło pierwsze miejsce w wystawie zorganizowanej przez Południowowschodnie Centrum Sztuki Nowoczesnej, sponsorowanej przez National Endowment for the Arts, rządową agencję przyznającą fundusze na realizacje projektów artystycznych, a sama idea była później wykorzystywana wielokrotnie przez innych "twórców".
Razem z występującym artystą, w USA mogą przebywać w tym samym czasie i przez ten sam okres członkowie jego najbliższej rodziny na wizach P4. Nie mogą oni uzyskać prawa do pracy, ale mogą legalnie uczyć się lub studiować bez konieczności zmiany statusu na studencki. Wraz z grupą lub indywidualnym artystą mogą też wyjechać ważni lub niezastąpieni członkowie personelu. Wiza P3 nie przewiduje wiz pochodnych dla personelu, starają się więc oni o tą samą wizę ale na podstawie osobnej petycji pracowniczej.
Proces wizowy wymaga opinii organizacji pracowniczej lub związku zawodowego oraz zatwierdzonej petycji pracowniczej (formularz I-129, Petition for a Nonimmigrant Worker). Kongres przyznaje 25 tysięcy wiz P3 rocznie.
Kto może uzyskać wizę P3
- Indywidualni artyści lub zespoły w branży rozrywkowej, piosenkarze, muzycy, aktorzy sceniczni, kabarety występujący z programem unikalnym, jedynym w swoim rodzaju i niepowtarzalnym;
- Artyści reprezentujący lub pragnący nauczyć odbiorców technik albo tradycyjnych rodzajów sztuki, rzemiosła, muzyki, teatru, tradycji ludowych, narodowych i folk;
- Artyści występujący z programem, którego celem jest rozwój lub zrozumienie przez odbiorcę w USA kulturowo unikalnych form sztuki;
- Osoby towrzyszące artystom i stanowiące zespół fachowców nieodzownych w realizacji produkcji, występu, koncertu lub demonstracji. Mogą to być operatorzy światła i obsługa sceniczna, specjaliści od dźwięku, operatorzy kamer, fryzjerzy, make up artists, kierowcy, itd.
Kto może sponsorować na wizę P3
- Przedsiębiorstwo, organizacja albo promotor w USA, który przedłoży szczegółową dokumentację dotyczącą wydarzenia, koncertu lub konwencji, której celem jest prezentacja kulturowo unikalnych i nieznanych form sztuki.
- Firmy rozrywkowe, producenci i organizatorzy koncertów międzynarodowych, organizacje rządowe, związki artystyczne, muzea, biblioteki i instytucje państwowe, stanowe lub lokalne, itd.;
Wymagania
- Organizacja sponsurująca w USA musi uzyskać przychylną opinię organizacji pracowniczej lub związku zawodowego oraz przedłożyć pisemne oświadczenie ekspertów w prezentowanej dziedzinie sztuki potwierdzające jej kulturową unikalnośc i wartość artystyczną;
- Musi złożyć i uzyskać zatwierdzenie petycji pracowniczej;
- Zespół lub artysta indywidualny musi wykazać, że wyjeżdża w celu propagowania, rozwoju lub nauczania kulturowo unikalnej formy sztuki.
Proces
Wizy P3 nie można otrzymać samodzielnie bez złożonej wcześniej przez pracodawcę (sponsora) lub agenta występującego w jego imieniu, i zatwierdzonej przez Urząd Imigracyjny petycji pracowniczej (formularz I-129, Petition for a Non-Immigrant Worker). P3 jest wydawana na czas trwania wydarzenia, w którym artyści mają wziąć udział, albo na rok, z możliwością przedłużania co rok. Przedłużenie statusu lub zmiana pracodawcy wymaga za każdym razem nowej petycji pracowniczej (formularz I-129, Petition for a Non-Immigrant Worker) i dokumentacji od pracodawcy wyjaśniającej przyczyny przedłużenia. Osoby towarzyszące (rodzina) przedłużają pobyt używając standardowego formularza I-539, Application to Extend/Change Nonimmigrant Status, pod warunkiem, że osoba na P3 utrzymuje nadal ważny status. Członkowie niezbędnego personelu muszą mieć zatwierdzoną nową petycję pracownicza.
Jeżeli osoba sponsorowana przebywa w USA, może rozpocząć pracę w sponsorującej go organizacji natychmiast po otrzymaniu zatwierdzenia petycji. Jeśli przebywa poza USA, po otrzymaniu od sponsora zatwierdzonej petycji musi odbyć interview w konsulacie lub ambasadzie i otrzymać promesę wizową uprawniającą do wjazdu do USA.
Dokumentacja sponsora
- Petycja pracownicza, formularz I-129, Petition for a Non-Immigrant Work;
- Pisemna opinia wydana przez organizację pracowniczą działającą w dziedzinie, w której osoba ma być sponsorowana, lub przez związki zawodowe;
- Oświadczenie organizacji lub związku ekspertów, instytucji, muzeum etnograficznego lub pojedynczego eksperta poświadczające oryginalność prezentowanych form sztuki i ich kulturową unikalność;
- Kopia kontraktu określającego warunki zatrudnienia, wysokość zarobków, itd.;
- Szczegółowa dokumentacja określająca plan pobytu, opis wydarzenia lub serii spotkań, koncertów lub występów estradowych, czas trwania poszczególnych etapów i ogólny okres pobytu;
- Recenzje, artykuły, materiały drukowane i filmowe na temat samej formy sztuki jak i artystów ją prezentujących, oceny krytyków i specjalistow w danej dziedzinie;
- Opłata za petycję.
Dokumentacja pracownika – proces konsularny
- Formularz DS-160 - Aplikacja o Wizę Nieimigracyjną;
- Kopia powiadomienia o zatwierdzeniu petycji pracowniczej, formularz I-767, Notice of Action;
- Dokładny życiorys (CV - resume);
- Kopie dokumentacji załączonej wcześniej przez sponsora do aplikacji pracowniczej składanej w Urzędzie Imigracyjnym;
- Paszport ważny co najmniej 6 miesięcy poza planowaną datę powrotu z USA;
- Zdjęcie bez nakrycia głowy (chyba że jesteś takiego wyznania, które wymaga nakrycia) na jasnym tle, z przodu, przesyłane elektronicznie razem z formularzem DS-160;
- Opłata wizowa.
Uwaga: konsul może zawsze zażądać dodatkowej dokumentacji, podobnie jak w przypadku każdej innej wizy nieimigracyjnej czy imigracyjnej.
Podsumowanie
Wiza P3 pozwala artystom na prezentacje i propagowanie kulturowo unikalnych lub nieznanych form sztuki w USA. P3 jest wizą pracowniczą. Osoby towarzyszące - żona, mąż lub dzieci poniżej 21 lat - mogą otrzymać wizę pochodną P4, która nie uprawnia do pracy, ale pozwala na naukę lub studiowanie bez konieczności zmiany statusu na studencki.
Osoba na wizie P3 może zmienić sponsora i zacząć pracować gdzie indziej. Jeśli oryginalna petycja była składana przez sponsora, nowa petycja (formularz I-129, Petition for a Nonimmigrant Work) jest traktowana jako całkiem nowe zatrudnienie i nowy status. Jeśli jednak oryginalną petycję składał agent, petycja w imieniu nowego sponsora jest traktowana jak przedłużenie statusu (petycja jest wymagana przy każdym przedłużeniu nawet przez tego samego sponsora).
