H2B Pracownicy w innych zawodach

Wiza H2B umożliwia amerykańskim pracodawcom zatrudnianie tymczasowych pracowników z zagranicy w zawodach nierolniczych na każdym stanowisku, w tym również na stanowiskach nie wymagających żadnego specjalnego przygotowania, treningu ani umiejętności, na okres nie przekraczający jednorazowo 12 miesięcy. Są to najczęściej pozycje pomocnicze, na których wystarcza niewiele doświadczenia. Niektóre stanowiska w ogóle nie wymagają żadnego wcześniejszego doświadczenia.

Stein Meister Club Zdjęcie: Tim Rodenberg

Pracownicy na H2B to studenci, pracownicy sezonowi w firmach budowlanych, we fabrykach, hotelach i motelach, w parkach rozrywki, restauracjach i w wielu innych miejscach. Oferowane miejsca pracy muszą się kwalifikować do jednej z czterech kategorii: zatrudnienie jest jednorazowe (one time occurrence), sezonowe (seasonal), spowodowane okresowym wzrostem produkcji lub zamówień (peakload) albo zdarza się żadko, okazjonalnie i jest zapotrzebowaniem przejściowym i na krótki okres (intermittent).

Uwaga: to, że do H2B mogą się kwalifikować osoby zupełnie bez doświadczenia lub wykształcenia zależy wyłącznie od zapotrzebowania pracodawcy i nie oznacza, że tylko takie osoby spełniają wymogi H2B. Wizę H2B mogą otrzymać osoby w każdym zawodzie i z każdym rodzajem doświadczenia i wykształcenia, kryterium najważniejszym jest bowiem tymczasowość zatrudnienia oraz konkretne zapotrzebowanie pracodawcy.

Kto może uzyskać wizę H2B

• H2B nie stawia specjalnych wymagań, poza tymi, które obowiązują we wszystkich wizach tymczasowych, ale osoba starająca się o wizę, musi być w wieku pomiędzy 18 a 40 lat.

Tak samo jak w przypadku prawie wszystkich innych wiz tymczasowych, jednym z podstawowych wymogów jest wykazanie mocnych związków z krajem, czyli przedstawienie wszystkiego tego co pozwoli konsulowi uwierzyć, że nie staniesz się nielegalnym imigrantem ani nie zostaniesz w USA poza ważność wizy.

Kto może sponsorować na wizę H2B

• Każde przedsiębiorstwo lub organizacja oferujące tymczasowe miejsce pracy w zawodzie nierolniczym;
• Zapotrzebowanie nie może przekraczać 12 miesięcy (364 dni);
• Zapotrzebowanie na pracowników tymczasowych musi być zaklasyfikowane do jednej z czterech kategorii: one time occurrence, seasonal, peakload albo intermittent;
• Przedsiębiorstwo musi szczegółowo udokumentować powody tymczasowego zapotrzebowania przy pomocy rozległej dokumentacji ilustrującej jednorazową koniecznośc, sezonowość, gwałtowny wzrost albo zapotrzebowanie przejściowe;
• Firma lub organizacja, której dochody wystarczają lub przewyższają zobowiązania finansowe wynikające z zatrudnienia nowego pracownika;
• Firma musi wykazać w toku procesu o zatwierdzienie tymczasowego certyfikatu zatrudnienia w Departamencie Pracy (oraz petycji w Urzędzie Imigracyjnym), że próbowała najpierw - bezskutecznie - zatrudnić pracowników amerykańskich, i że chce zatrudnić cudzoziemców tylko dlatego, ponieważ na lokalnym rynku pracy nie jest w stanie znaleźć osób chętnych bądź zdolnych do wykonywania zadań wymaganych od pracownika na danym stanowisku (lub chcących wykonywać pracę sezonową i tymczasowo);
• Oferowana stawka płac musi być co najmniej taka sama lub przewyższać stawki oferowane pracownikom amerykańskim zgodnie z zaleceniami Departamentu Pracy (Prevailing Wage).

Wymagania

Osoba ubiegająca się o wizę H2B musi wykazać, że posiada wymagane wykształcenie, doświadczenie, kursy lub umiejętności - że kwalifikuje się do wizy H2B.

Proces

Wiza H2B jest ważna tyle ile trwa zapotrzebowanie pracodawcy, nie dłużej jednak niż 12 miesięcy. Podbnie jak w przypadku wizy H1B, procedura jest dwustopniowa i cudzoziemiec nie może otrzymać H2B bez złożonej wcześniej w Departamencie Pracy i zatwierdzonej aplikacji (Application for Temporary Employment Certification, formularz ETA-9142) i bez zatwierdzonej przez Urząd Imigracyjny petycji pracowniczej (formularz I-129, Petition for a Non-Immigrant Worker). H2B, podobnie jak niektóre inne nieimigracyjne wizy pracownicze, podlega kwotom wizowym ustalanym każdego roku przez Kongres. Aktualnie, rocznie przyznawanych jest 66 tysięcy wiz dwa razy do roku: 33,000 na sezon letni i 33,000 na zimowy (rok fiskalny stosowany przez rząd USA trwa od 1 października do 30 września - nowe pule wiz objętych rocznymi kwotami ilościowymi wchodzą więc w życie 1 października a nie 1 stycznia). Aplikacje w Departamencie Pracy muszą być złożone nie wcześniej niż 120 i nie później niż 60 dni przed datą rozpoczęcia pracy przez pracowników tymczasowych.

Petycja składana przez pracodawcę może zawierać nazwiska większej ilości osób jednorazowo, pod warunkiem, że wszystkie będą wykonywać ten sam rodzaj pracy,w  tym samym miejscu i na takich samych warunkach (inne stanowiska wymagają oddzielnych petycji). Petycja może też nie zawierać żadnych nazwisk, a jedynie ilość potrzebnych pracowników (unnamed workers), a nazwiska konkretnych osób są dopiero przedstawiane w ambasadzie albo w konsulacie. Petycje dla osób zmieniających status w USA muszą być jednak zawsze składane osobno i z podaniem nazwisk i wszystkich innych danych personalnych (nawet na jedną osobę). I-129 może być składana w procesie przyspieszonym (express processing). Do niedawna ogromna ilość składanych podań wielokrotnie przewyższająca liczbę dostępnych wiz i standardowa opieszałość poszczególnych urzędów sprawiały, że chyba nikt, żadna firma, nie decydował się na trwającą miesiącami procedurę normalną, pomimo, że obowiązuje dodatkowa opłata za przyspieszenie ($1,000.00).
Zatwierdzona przez Urząd Imigracyjny petycja pozwala osobom przebywającym w USA na podjęcie pracy u sponsora od razu – petycja taka oznacza de facto zmianę statusu. Osoby poza USA muszą złożyć wszystkie wymagane dokumenty wraz z kopią petycji w konsulacie lub w ambasadzie.

Dokumentacja

• Formularz DS-160 - Aplikacja o Wizę Nieimigracyjną;
• Kopia zatwierdzenia petycji, Powiadomienie, formularz I-797, Notice of Action;
• Jeżeli oferta pracy stawia wymagania dotyczące wykształcenia, doświadczenia lub specjalistycznego treningu albo ukończonych kursów, załącz stosowną dokumentację;
• List od pracodawcy przedstawiający oferowane stanowisko i stawkę płac;
• Kontrakt określający warunki i zobowiązania pracodawcy;
• Paszport ważny co najmniej 6 miesięcy poza planowaną datę powrotu z USA;
• Zdjęcie bez nakrycia głowy (chyba że jesteś takiego wyznania, które wymaga nakrycia) na jasnym tle, z przodu, przesyłane elektronicznie razem z formularzem DS-160;
• Opłata wizowa.

Uwaga: wymagana dokumantacja jest nieco inna w przypadku zmiany statusu na H2B jeśli już przebywasz w USA na innym statusie nieimigracyjnym.

Uwaga: konsul może zawsze zażądać dodatkowej dokumentacji, podobnie jak w przypadku każdej innej wizy nieimigracyjnej czy imigracyjnej.

Podsumowanie

H2B to wartościowa wiza pozwalająca na legalną pracę przez rok, z możliwością powrotów na tym samym statusie jeszcze dwa razy (każdorazowo jednak wymagana jest nowa zatwierdzona petycja). Wprowadzone niedawno ułatwienia zmieniły wymagany wcześniej 6-miesięczny okres przebywania poza USA po trzyletnim pobycie na wizie H2B, na okres 3-miesięczny.
Maksymalny 12-miesięczny pobyt na wizie H2B może być w niektórych przypadkach przedłużony. Powodem przedłużenia muszą jednak być jakieś niezwykłe okoliczności nieprzewidywalne wcześniej, kiedy pracodawca składał oryginalną petycję. Podania o przedłużenie ważności petycji (oraz statusu pracowników) są jednak ropatrywane pozytywnie bardzo rzadko i w sytuacjach naprawdę wyjątkowych.
W praktyce 12-miesięczny pobyt jest teorią. Sezonowość lub zapotrzebowanie pojawiające się regularnie w tym samym okresie roku nie może trwać cały rok, takie zapotrzebowanie byłoby przecież stałe, co byłoby sprzeczne z zasadą tymczasowości.
Dłuższe zapotrzebowanie na tymczasowych pracowników można udokumentować w przypadku wielkich budów lub kontraktów, trwających iokreślony czas, kiedy przedsiębiorstwo potrzebuje ekstra pracowników, niepotrzebnych w innych okresach.

Nowe przepisy obowiązujące od początku 2008 roku wprowadzają szereg udogodnień (ale również utrudnień) w programie H2B:

• Możliwość składania petycji od razu na 3 lata bez konieczności udowadniania „niezwykłych okoliczności”. Takie zapotrzebowanie musi się mieścić w kategori „one time occurrence”.
• Wymóg zawiadamiania Urzędu Imigracyjnego w przypadku niestawienia się pracowników lub wcześniejszego opuszczenia pracy w ciągu 2 dni. Wcześniej Urząd Imigracyjny tylko prosił o powiadamianie (zalecał).
• Aktualnie obowiązuje lista zaledwie 28 krajów, z których tymczasowi pracownicy mogą być sprowadzani na wizie H2B. Nowa lista ma być publikowana w miarę wprowadzania zmian.

Ostatnia lista, opublikowana 18 grudnia 2008 roku, wylicza następujące kraje jako uprawnione do udziału w programach H2B: Argentyna, Australia, Belize, Brazylia, Bułgaria, Chile, Dominikana, El Salvador, Filipiny, Gwatemala, Honduras, Indonezja, Izrael, Jamajka, Japonia, Kanada, Kostaryka, Meksyk, Mołdawia, Nowa Zelandia, Peru, Polska, Południowa Afryka, Południowa Korea, Rumunia, Turcja, Ukraina i Wielka Brytania.

• Departament Pracy uzyskuje bezpośrednie uprawnienia do nakładania kar na pracowników lub pracodawców łąmiących przepisy.
• Stworzono program wymagający od osób na wizach H2B żeby opuszczały USA przez ten sam port, przez który wjechały.
• Zatwierdzona aplikacja pracownicza (Application for Temporary Employment Certification, formularz ETA-9142) jest teraz wymagana. Do końca 2008 roku decyzje Departamentu Pracy były traktowane jako zalecenie lub niewiążąca opinia i Urząd Imigracyjny nie musiał się do nich stosować. Petycja pracownicza mogła zostać zatwierdzona nawet bez certyfikatu, jeśli pracodawca wykazał, że decyzja Departamentu Pracy jest błędna. Obecnie nie ma już takiej możliwości.
• Od stycznia 2008 pobieranie jakichkolwiek opłat od tymczasowych pracowników jest nielegalne. Agencje i firmy zajmujące się rekrutacją poza USA będą monitorowane (będzie z pewnością wymagana jakaś forma rejestracji w konsulatach lub ambasadach) i pobranie opłaty za usługę związaną z H2B będzie oznaczało natychmiastowe wykluczenie agencji z programu na przyszłość. Koszt przeprowadzenia całego procesu, w  tym opłaty w Urzędzie Imigracyjnym, musi więc w całości ponieść pracodawca.
• Nowe przepisy nakładają na pracodawcę obowiązek powiadomienia Urzędu Imigracyjnego o każdym przypadku pobrania lub zażądania jakiejkolwiek opłaty od osoby starającej się o wizę lub status H2B, o którym wie, lub powinien wiedzieć (nie istnieje dokładna definicja kiedy pracodawca „powinien wiedzieć”, co stwarza nieznane wcześniej zagrożenie).

Troskę władz o cudzoziemskich pracowników należy oczywiście pochwalić, chociaż dziwić może fakt, że zakaz pobierania jakichkolwiek opłat za cokolwiek związane z procesem wizowym nie został rozszerzony na inne wizy, może nawet na wszystkie (zakaz pobierania opłat dotyczy wiz H2B i H2A, oraz sponsorstwa pracowniczego na stały pobyt, czyli procesów, w których bierze udział Deapartament Pracy). Opłaty za pośrednictwo w programach Work & Travel czy Au Par są legalne i dozwolone, trudno zatem dociec czym powodowali się prawodawcy wydzielając tylko te wizy i tylko tam widząc ewentualne zagrożenie oszustwami. Żadnych opłat nie mogą żądać pracodawcy (to jest oczywiste), agenci i adwokaci prowadzący sprawę w Departamencie Pracy i składający petycję w Urzędzie Imigracyjnym, zagraniczne agencje współpracujące, ani agnecje zajmujące się naborem i wizowaniem w innych krajach.
Liczba składanych aplikacji i petycji znacznie spadła w 2009 roku, co ma na pewno związek z ogólną trudną sytuacją amerykańskiej gospodarki, można się jednak domyślać, że obarczenie tylko pracodawców poważnymi kosztami procesu i naboru pracowników, ma w tym poważny udział, a może nawet skutecznie sparaliżuje programy tymczasowych wiz pracowniczych. Można więc sądzić, że celem nowych przepisów jest nie tylko ochrona cudzoziemskich pracowników przed oszustami.