Pierwsze ślady ludzkie w miejscu gdzie dziś położone jest Aspen, liczą ok. 8,000 lat. Obszar ten od wieków był zamieszkały przez Indian Ute, którzy nazywali go Shining Mountains (Lśniące Góry). Pierwsi poszukiwacze złota, pokonawszy góry, dotarli do doliny Roaring Fork gdzie założyli obóz, który nazwali Ute City. Co roku coraz większe rzesze poszukiwaczy docierały w te okolice z nadzieją znalezienia złota i w 1880 roku obóz liczył już 300 mieszkańców, a jego nazwę zmieniono na Aspen (Osika).
Początek miasta: skład drewna budowlanego w Aspen, ca. 1882 Zdjęcie: Wikipedia
W niecałą dekadę później, kiedy okazało się, że pokłady złota w tej okolicy są już wyczerpane, wielka gorączka skończyła się tak samo nagle jak się zaczęła. Nagle wyrosłe fortuny zaczęły znikać, a co bardziej przytomni przedsiębiorcy przenosili swoje zasoby i interesy w inne okolice. Aspen z pozycji typowej osady górniczej spadło do roli wyludnionego straszydła, a życie jego mieszkańców stało się jedynie nędzną wegetacją. Aspen kończyło swoją krótką egzystencję - i właśnie wtedy odkryto srebro.
Indianie Ute Zdjęcie: Archiwum
W ciągu kilku lat z małej, podupadlej osady Aspen przeobraziło się w miasteczko z klasą. Osiedlili się tu bogaci przedsiębiorcy ze Wschodniego Wybrzeża, powstało kilka stylowych hoteli a obywatele zafundowali sobie nawet operę - co w tamtych czasach było stałą tgradycją wielu nowopowtałych miejscowości, które miały pretensje stać sie bardziej światowe, bardziej paryskie i miały na to pieniądze. Budowały więc gmach opery, teatr albo publiczną bibliotekę. Wiele miasteczek skończyło w tym czasie swoje krótkie choć błyskotliwe żywoty i stałoby się tak pewnie i z Aspen gdyby nie olbrzymie pokłady srebra. Było go aż tak dużo, że przez następną dekadę Aspen było największym producentem tego kruszcu na świecie. Największym producentem srebra w czasach, kiedy świat właśnie zaszalal na punkcie całkiem nowej zabawki: fotografii, do której wyrobu potrzebne było - srebro! Wciąż bito też w USA srebrne monety o różnych nominałach, srebro było towarem "na wagę złota". Około roku 1891 kopalnie w Aspen wydobywały więcej srebra niż jakakolwiek kopalnia w Stanach Zjednoczonych, a w 1894 znaleziono tu jeden z największych samorodków srebra - 3 części o łącznej o wadze niemal 2,200 funtów!
Ważący 2,200 funtów samorodek srebra znaleziony w Aspen, 1894 r. Zdjęcie: Archiwum
Odkrycie i eksploatacja srebra spowodowały gwałtowny rozwój miasta, które w roku 1894 osiągnęło liczbę 12,000 mieszkańców, posiadało 4 szkoły, 3 banki, nowoczesny szpital, 2 teatry, operę, małą dzielnicę domów publicznych oraz redakcje aż sześciu gazet.
Srebro wykopano jednak bardzo szybko i w 14 lat od powstania, Aspen ostatecznie zbankrutowało. Na dodatek, w tym samym roku rząd podjął decyzje o demonetyzacji srebra i powrotu do pokrycia banknotów w złocie. Prawie z dnia na dzień srebro straciło na wartości, a miejscowa ekonomia coraz bardziej zaczęła opierać się na hodowli bydła i uprawie roli. Przez następne 30 lat fortuny i majątki zniknęły bez śladu i na przełomie wieków liczba mieszkańców nie przekraczała 700 najbardziej zdesperowanych w walce o przetrwanie, wegetujących w skrajnej nędzy osób. Miasteczko jednak przetrwało, podczas gdy dziesiątki podobnych osad pokrywa dziś już tylko kurz.
Załamanie rynku okazało się długotrwałe i do Aspen zawitała bieda. Ponad 30 lat walki o przetrwanie doprowadziło do ruiny większość bogatych rodzin, a życie w nędzy zwykłych mieszkańców stało się powszechne. Lata 30-te XX wieku to okres wyludniania się miasta. W 1936 roku, do Aspen i jego najdzielniejszych mieszkańców szczęście uśmiechnęło się jedenak po raz trzeci. W ramach pomocy w przeciwdziałaniu nędzy, rząd federalny przyznał miastu fundusze na budowę pierwszego wyciągu narciarskiego. Grupa międzynarodowych inwestorów zatrudniła znanego szwajcarskiego eksperta narciarskiego Andre Roch´a, który miał zbadać, czy tereny te nadają się na zbudowanie kurortu narciarskiego. Badania wypadły pomyślnie, zbudowano zatem schronisko i zaczęto projektować ośrodek lecz wybuch II Wojny Światowej wstrzymał prace. Jednocześnie zakazano jazdy na nartach z powodu przybycia w te tereny żołnierzy 10 dywizji górskiej, którzy trenowali w pobliskim obozie Camp Hale. Wielu z nich twierdziło potem, że nigdzie nie spotkali tak dobrych warunków śniegowych choć mieli okazję jeździć na nartach w wielu ośrodkch narciarskich na całym świecie.
Po wojnie wielu z nich, jak na przykład pionier narciarstwa, Austriak Friedl Pfeifer, wróciło w te tereny i zaczęło wykupywać prawa własności opuszczonych działek górniczych i ziemi w celu wybudowania światowej klasy ośrodka narciarskiego. Pomoc finansowa nadeszła ze strony przemysłowca z Chicago, Waltera Peacke´a i jego żony Elizabeth, którzy mieli wizję Aspen nie tylko jako ośrodka narciarskiego, ale centrum kulturalnego, działającego przez cały rok. W lecie 1949 roku, z okazji 200-lecia urodzin Goethego, założyli w mieście Instytut Studiów Humanistycznych i zapoczątkowali festiwal muzyczny, a w 1951 roku odbył sie pierwszy Międzynarodowy Zjazd Projektantów. Wszystkie te trzy imprezy odbywają się do dnia dzisiejszego. Małżeństwo Peacke´ów zostało honorowymi obywatelami miasta z powodu wkładu w rozwój kultury. W tym samym czasie Roch założył klub narciarski Aspen Ski Club i wytyczył pierwsze trasy zjazdów i wyciągów, a w 1947 roku otwarto tam najdłuższy, krzesełkowy wyciąg narciarski na świecie. Marzenia Friedla Pfeifera o Aspen jako światowej klasy narciarskim kurorcie spełniły się w 1950 roku, kiedy odbyły się tu międzynarodowe mistrzostwa świata w zjazdach narciarskich. Następne lata przyniosły kolejne inwestycje. Pozostałe trzy góry otaczające miasto zostały zagospodarowane pod potrzeby narciarzy. Nowe, atrakcyjne trasy wyposażono w nowoczesne systemy wyciągów. W tym samym czasie w samym mieście budowano hotele i pensjonaty, otwierano bary i restauracje, lokale rozrywkowe i punkty usługowe. Na początku lat 60-tych inwestycje ukończono i Aspen mogło zaoferować miłośnikom nart wiele atrakcyjnych tras z całym zapleczem technicznym oraz wspaniałą bazę rozrywkową i wypoczynkową w samym mieście. Mieszkańcy wykorzystali swoją szansę tak jak ich dziadkowie gdy rozpoczynali wydobywanie srebra z tych samych gór, na których dzisiaj wytyczono piękne narciarskie trasy. W miarę napływu coraz większej ilości narciarzy zbudowano więcej wyciągów w okolicznych górach Buttermilk (1958), Aspen Highlands (1958) i Snowmass (1968).
